Kalmar, 10 jaar later

Kieker-Jan, Kieker-Jan 't is een held,
Kieker-Jan, Kieker-Jan jaagt de vogels van het veld.
Kieker-Jan laat zich niet kisten,
Kieker-Jan is sterk,
Weer of niet, dag of nacht, altijd aan het werk,
Kieker-Jan, Kieker-Jan! - Jahahaa!

Kiekerjan - Hans Teeuwen

Waarom gingen we 10 jaar geleden ook alweer naar Zweden? Als je de enigszins mysterieuze titel van onze waarbenjij.nu leest zou je zeggen dat we destijds een behoorlijk goede reden gehad moeten hebben. Maar ja… 10 jaar ouder hè! Geen idee meer wat die behoorlijk goede reden ook alweer was. Hoog tijd dus om eens terug te keren naar de plek waar we van september tot en met december 2009 onze afstudeerstage aan de FSH (toen het nog gewoon FSH en geen sportkunde heette) deden!

Omdat we deze keer maar vier dagen in plaats van vier maanden wegbleven was het afscheid deze keer minder emotioneel dan 10 jaar geleden. Ook geen cadeautjes van Bjorn die om de zoveel tijd uitgepakt mochten worden. En omdat we deze keer ook geen fles whiskey meekregen hebben we die zelf maar gekocht in de tax-free shop. Niet voor niets zong Bob ooit ‘The times they are a’changin’.

Zoals jullie ons kennen waren we op vrijdag ruim op tijd op Schiphol voor onze vlucht naar Växjö. Omdat we geen bagage hoefden in te checken zoefden we door de security direct door naar de tax-free shop. Omdat tradities er zijn om in ere te houden én we ooit op de foto stonden met een sigaartje en een fles whiskey konden we het natuurlijk niet maken om op deze trip geen whiskey en sigaren bij te hebben. Nadat we aan onze verplichtingen hadden voldaan vonden we dat we wel een beloning verdiend hadden. En dus zaten we om 10.30 lekker aan het bier met bitterballen. Als je jezelf niet kietelt, wie dan wel?

De vlucht verliep soepeltjes. Mede omdat we de hele vlucht lang traditiegetrouw Hans Teeuwen hebben geluisterd. Vanzelfsprekend. Omdat er toch ook wel kleine dingetjes veranderd zijn de afgelopen tien jaar (we hebben nu een salaris) zijn we na onze veilige landing in Växjö met een huur auto naar Kalmar gereden. De eerste ‘O ja!’ was al snel een feit toen we werden gewaarschuwd voor een flitspaal over 100 meter. Heerlijk die Zweden.

Ook bij het binnenrijden van Kalmar zagen we direct heel veel herkenbare punten en gebouwen. Zonder al te veel moeite reden we naar onze AirBnB in het centrum van Kalmar. Leuk detail: die AirBnB lag letterlijk op minder dan 50 meter van de universiteitsbibliotheek en een zelfde afstand van onze oude werkplek. Na ouderwets mannenboodschappen gedaan te hebben (veel chips en lekkers) en een bezoekje aan de systembolaget (bieeeeeer) besloten we dat het tijd was om de stad te gaan herontdekken. We wandelden naar het stadion dat in het seizoen na ons vertrek in werd geruild voor de nieuwe Guldfaglen Arena. Enigszins meewarig keken we naar de bouwval die er nog stond en het met onkruid overwoekerde trainingsveld. Hier werd eerdaags die noeste arbeid verricht die in 2008 tot het kampioenschap leidde.

Ons rondje door de binnenstad van Kalmar riep diverse goed herinneringen op. Het centrale marktplein de kleine straatjes en natuurlijk het gebouw van de gemeente waar de afdeling vrije tijd en sport zit en waar we destijds menig potje steen-papier-schaar uitvochten over wie er koffie moest halen. De avond werd onder het genot van enkele duurbetaalde Zweedse biertjes vervolgd in de tuin van onze AirBnB waar Sebas aan Donald het spel 7 wonders duel uitlegde en tevens in de pan hakte.

Op zaterdag stond een kanotocht op het programma in de prachtige Zweedse binnenlanden. Door een kleine navigatiefout duurde de tocht iets langer dan eigenlijk de bedoeling was en waardoor we herinneringen op konden roepen aan ouderwets tijd van de TomTom afrijden om toch op tijd te komen. Wat een heerlijk nostalgisch weekend. De kanotocht startte en eindigde in Korrö en ondanks enig pessimisme door onze Nederlandse neiging om continu buienradar te checken bleek het weer erg goed. Dat wil zeggen: tot ongeveer 5 minuten nadat we terug waren. Toen begon het een partij Zweeds te hozen dat het niet meer mooi was.

Gelukkig zaten we toen al binnen aan de fika met een heerlijk taartje. Net als het Zweedse gezin naast ons plezierden we onszelf met het bekijken van de mensen die minder geluk hadden. En passant merkte Donald op dat de jonge moeder er best mocht wezen. Sebas was een andere mening toegedaan en wees er bovendien fijntjes op dat er wel wat mocht gebeuren aan de flaporen van de baby die ze vast had. Tevreden met deze constateringen dronken we onze koffie verder op. Totdat de dame in kwestie zich plotseling in het Nederlands tot de baby in haar armen. Ho eens… Gelukkig beschikken wij zoals jullie weten over stalen zenuwen en in navolging van Kiekerjan vertrokken wij geen spier, dronken onze koffie op en liepen naar buiten. Om eenmaal in de auto keihard in lachen uit te barsten.

Op de terugweg zorgde Sebas voor de betere deuntjes en Donald voor het op de weg houden van de auto. Terug in Kalmar nog snel even wat boodschappen gehaald en opgefrist voor we de stad in gingen om iets te gaan eten bij de sportsbar. Aan het zelfde plein als de sportsbar zat de enige kroeg van Kalmar waar echt iets te doen zou zijn volgens de eigenaresse van onze AirBnB en dus wierpen we alvast een blik op de prijslijst voor we naar huis liepen. Auw. Dat ging een duur avondje worden: een biertje kostte al gauw €8,00. Daar deze boys echter eerder in Zweden geweest waren en dus voorbereid, hebben we de op het vliegveld aangeschafte whiskey ingezet om goed voorbereid aan te komen.

Na een goede stapavond met dansende en zingende Zweden, mannen met oortjes in (eigen muziek bij?) en een dubieuze groep Aziaten met een ‘pimp’ en een ‘spijkerbroek’ hoor je een klein beetje gaar te zijn en aldus geschiedde. De zondagochtend gebruikten we om naar ons oude appartement te rijden om daar een rondje te lopen. ’s Middags speelde Kalmar FF thuis tegen Hammarby en uiteraard hadden we daar kaartjes voor gehaald. Op de sta tribune, tussen de harde kern van KFF deed Donald daar voor het eerst van zijn leven mee aan een onvervalste tyfo actie. Gelukkig was de meer ervaren Sebas ook aanwezig om hem er op te wijzen dat hij zijn zilverkleurige blaadje niet zo hoog moest houden omdat hij dan een deel van het spandoek aan het zicht onttrok. Jaja, het is nog niet zo makkelijk om diehard supporter te zijn.

Tijdens de warming up spotten we dat Ola Ragnarsson, onze contactpersoon bij Kalmar FF van destijds nog steeds bij de selectie meeloopt. Helaas konden we hem niet echt inseinen of te spreken krijgen. Na een niet altijd even goede maar zeker wel vermakelijke wedstrijd liepen we tevreden terug naar onze AirBnB, aten we een pizzaatje en speelden nog een paar potjes 7 wonders. Terugkijkend op een lekker weekend concludeerden we dat Kalmar net als wijzelf grotendeels hetzelfde is gebleven. 10 jaar ouder en een hoop ervaringen rijker maar in essentie nog steeds de zelfde spirit. Maar wat nou de reden was dat we destijds naar Zweden gingen….? Misschien dat het antwoord zichtbaar was vanuit het vliegtuig. Bij aankomst in Zweden niets dan bossen, meertjes, riviertjes en her en der een huis en een enkel dorpje of stadje zo ver het oog reikt. Wat een contrast met wat we zagen toen we Schiphol naderden. Verkaveld weiland na verkaveld weiland tussen elkaar snel opvolgende dorpen en stadjes.

En natuurlijk de blonde vrouwen. Maar dat wisten jullie natuurlijk al lang.

Sebas: 8
Donald: 2